Internet mimovi između folklora i popularne kulture

U određenom smislu, internet mimovi su jedan od onih kulturnih fenomena koji se naizgled lako prepoznaju, ali se veoma teško jasno i precizno definišu. Moglo bi se reći da internet mimovi sažimaju neke od osnovnih principa novih medija i digitalne kulture uopšte – oni su gotovo sinonim za digitalnu vernakularnu kreativnost, odnosno materijalizovani ishod participativne digitalne kulture, rezultat kreativne korisničke interakcije, reč za kojom posežemo kada želimo da objasnimo viralnost, to jest sveprisutnost neke pojave, ali isto tako i piksealizovana šala pohranjena na memoriji pametnog telefona ili pak digitalno opredmećenje protesnog poziva konektivne akcije. Internet mimovi ispoljavaju se kroz različite oblike – tekstualne, tekstualno-vizuelne, audio-vizuelne, odnosno mogu biti šablonske slike s upečatljivom tekstualnom porukom, mimetičke fraze, hešteg slogani, video klipovi itd. Mimovi, kao artefakti digitalne kulture, postali su, dakle, neizostavan način današnje komunikacije, svojevrsni savremeni digitalni vernakular i stoga najpopularniji primer globalnog digitalnog folklornog stvaralaštva

U ovoj studiji, namera mi je da pokušam da razjasnim konceptualnu zbrku koja se stvorila oko pojma internet mim, da prikažem žanrovske osobine, odnosno specifičnosti i karakteristike različitih (pod)vrsta internet mimova u odnosu na formu i sadržaj, i da na kraju pokažem da su internet mimovi ujedno i jezik današnjih milenijalaca, poseban digitalni žanr koji ima jasno definisane preteče, ali s tim u vezi i sledeća evolutivna stepenica u načinu na koji se šalimo i ispoljavamo humor ili pak iskazujemo političko neslaganje i otpor. Pored prikaza razvoja i razmatranja osnovnih žanrovskih obeležja, posebna pažnja je posvećena sociokulturnim implikacijama rasprostranjenog stvaranja i razmene slikovnih internet mimova.

Ova studija je rezultat interdisciplinarnog čitanja i razmišljanja o internet mimovima i mimetičkim praksama kao važnim elementima savremene folklorne i popkulturne komunikacije. U metodološkom i teorijskom smislu se oslanja na uvide antropologije folklora – s posebnim naglaskom na digitalnu folkloristiku, kao i na teorijske koncepte koji su razvili teoretičari studija medija i komunikacije.

Izdavač

Odeljenje za etnologiju i antropologiju, Filozofski fakultet, Univerzitet u Beogradu i Dosije studio Beograd